Ένα εκπληκτικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στη σελίδα kool.news. To παραθέτουμε ολόκληρο - αξίζει να το διαβάσετε:
Όταν συμβίωνα με τους Ρομά
Η τραγωδία που σημειώθηκε πριν από λίγες ημέρες στο Μενίδι, με τον χαμό ενός παιδιού από μία αδέσποτη σφαίρα των Ρομά έφερε στην επιφάνεια ένα τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περιοχές στις οποίες εκείνοι μένουν και κάνουν τις δουλειές τους.
Της Ευγενίας Κουντούρη
Η αγανάκτηση των κατοίκων των συγκεκριμένων περιοχών και οι ακραίες αντιδράσεις που ήρθαν από κάποιους, έφεραν στην επιφάνεια και τους γνωστούς «κριτές των πάντων». Εκείνους που μίλησαν για ρατσιστικές συμπεριφορές απέναντι στους «καημένους τους τσιγγάνους» και έβαλαν στην ίδια ζυγαριά τους Ρομά με τους Κρητικούς. Σε όλους αυτούς τους εξυπνάκηδες λοιπόν έχω να πω πως καλό θα ήταν να βρέχουν τη γλώσσα στο μυαλό προτού μιλήσουν. Καλό θα ήταν επίσης να μην μιλάνε καθόλου για πράγματα τα οποία δεν γνωρίζουν. Το να βάζεις στην ίδια ζυγαριά τους Κρητικούς που θα ρίξουν την μπαλωθιά στο γάμο, με τους Ρομά που θα ρίξουν για να ειδοποιήσουν πως παρέλαβαν το νέο φορτίο με τα ναρκωτικά, είναι τουλάχιστον άστοχο.
Χωρίς να λέμε πως αυτό που κάνουν κάποιοι στην Κρήτη είναι σωστό (είναι λάθος, είναι επικίνδυνο και καλά θα κάνουν να το σταματήσουν), δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το τι συμβαίνει στις περιοχές στις οποίες οι κάτοικοι, κυριολεκτικά υποφέρουν καθημερινά από τις τακτικές των Ρομά.
Ας δούμε λοιπόν πως είναι πραγματικά η ζωή των ανθρώπων που ζουν κοντά στους συγκεκριμένους καταυλισμούς, στις κοινότητες που έχουν δημιουργήσει οι Ρομά στην Δυτική Αττική. Είμαι σε θέση να γνωρίζω πολύ καλά το πως λειτουργούν, αφού γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Άνω Λιόσια, πήγα σχολείο μαζί τους και γνωρίζω από πρώτο χέρι γιατί οι «καημένοι οι Ρομά» δεν είναι καθόλου, μα καθόλου «καημένοι».
Ήμουν μόλις 10 ετών όταν έμαθα πως μπορεί κάποιος να τραυματιστεί σοβαρά από όπλο, ακόμα κι όταν δεν τον σημαδεύουν. Απέναντι από το σπίτι μας έμενε μια οικογένεια με δύο κοριτσάκια. Το μεγάλο, η Αγγελική ήταν ένα χρόνο μικρότερο από μένα, ενώ η μικρή, η Ειρήνη ήταν γύρω στα επτά. Μία μέρα η Αγγελική με τη μητέρα της περίμεναν στη στάση του λεωφορείου όταν το κοριτσάκι ένιωσε ένα κάψιμο στο στήθος και είδε το φόρεμα της να γεμίζει με αίμα. Ξύπνησε στο νοσοκομείο. Μία αδέσποτη σφαίρα την είχε βρει στο στήθος, δίπλα στην καρδιά και σώθηκε κυριολεκτικά από θαύμα. Ο ένοχος δεν βρέθηκε ποτέ.
Η εγκληματικότητα στις περιοχές αυτές φυσικά και δεν είναι τυχαίο πως βρίσκεται στα ύψη. Η ανομία είναι κάτι που συνοδεύει τους Ρομά σε όλες τις φάσεις της ζωής τους. Τα παιδιά πηγαίνουν στο δημοτικό μόνο στις πρώτες τάξεις, ίσα ίσα να μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν και να λύνουν απλές μαθηματικές πράξεις και στη συνέχεια παρατάνε το σχολείο για να ασχοληθούν με το «εμπόριο». Θα μου πείτε «και γιατί το κράτος επιτρέπει σε παιδιά 8 και 10 ετών να παρατάνε το σχολείο»; Αυτή είναι μια άλλη κουβέντα κι αφορά πιθανότατα το πόσες δεκάδες κοινωνικοί λειτουργοί θα έπρεπε να ασχοληθούν αποκλειστικά και μόνο με την κοινότητα των Ρομά και με τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουν μαθαίνοντας αντί ιστορίας, το πως κλέβει κανείς αθόρυβα πορτοφόλια. Κι όχι μόνο.
Γενικότερα ο ορισμός του «άντρα» στην κοινωνία των Ρομά είναι, τουλάχιστον περίεργος. Οι γονείς για παράδειγμα χαίρονται όταν ο γιος τους θα βγάλει το μάτι μιας γάτας (κυκλοφορούν όλες μονόφθαλμες στον καταυλισμό) ή θα βάλει φωτιά στην ουρά του σκύλου για να κάνει... κόντρα με κάποιον άλλον και να δουν πιο φλεγόμενο ζωντανό θα τρέξει πιο γρήγορα.
Το να ζεις δίπλα στην κοινότητα των Ρομά λοιπόν σημαίνει καταρχήν πως θα πρέπει να αποδεχθείς πως θα πέφτεις θύμα ληστείας κάθε τρεις και λίγο. Πως θα κινδυνεύεις κάθε φορά που βρίσκεσαι στο δρόμο, αφού κανένας, μα κανένας Ρομά δεν έχει δίπλωμα οδήγησης, παρότι όλοι μα όλοι έχουν αυτοκίνητο. Μάλιστα οι πατεράδες δίνουν τα αυτοκίνητα τους σε παιδιά ηλικίας 11 και 12 χρονών (γιατί είναι πια άντρες, έτοιμοι για οικογένεια), τα οποία διασκεδάζουν κυνηγώντας κάθε φορά τον πρώτο πεζό που θα δουν μπροστά τους.
Υπάρχουν και οι άλλοι, επίσης ανίδεοι, οι οποίοι κατηγορούν τους πολίτες αυτών των περιοχών πως δεν προσπάθησαν ποτέ να εντάξουν τους Ρομά στην κοινωνία. Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως οι Ρομά δεν θέλουν «παρτίδες» με τους ντόπιους, εκτός κι αν πρόκειται για κάποια εμπορική συναλλαγή. Λειτουργούν με βάση το πως θα εξαπλωθεί και θα διατηρηθεί η δική τους κουλτούρα κι όχι πως θα ενταχθούν στην κοινωνία. Αγοράζει για παράδειγμα ένας από αυτούς ένα σπίτι. Αυτό θα γίνει αφού επιλέξει τη γειτονιά στην οποία θέλει να μείνει κι αυτός και οι συγγενείς και οι φίλοι του. Αφού αγοράσει λοιπόν το πρώτο σπίτι, σε μία καλή τιμή, μετά μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο ώστε να εξαναγκάσει τους ιδιοκτήτες των διπλανών σπιτιών να αρχίσουν να πουλάνε επίσης και να φεύγουν. Κλεψιές, φασαρία, τραμπουκισμοί, ανομία, ηχορύπανση, ρύπανση. Κοινώς κάνουν τη ζωή και την καθημερινότητα των γειτόνων τους «κόλαση». Η αστυνομία δεν επεμβαίνει πουθενά, αλλά ακόμα και αν επέβαινε, το να εμφανίζεται δέκα φορές την ημέρα, γιατί τόσες φορές θα έπρεπε να πηγαίνει εάν την καλούσε κάποιος κάθε φορά που οι Ρομά προκαλούσαν πρόβλημα, είναι ανέφικτο. Αυτό συμβαίνει μέχρι ο ντόπιος να αγανακτήσει, να λυγίσει και να δώσει το σπίτι του, συνήθως σε εξευτελιστική τιμή, προκειμένου να γλιτώσει. Και η τακτική συνεχίζεται με τους υπόλοιπους μέχρι που η γειτονιά γίνεται «γκέτο» των Ρομά.
Όσοι μιλούν λοιπόν για «ρατσιστές και φασίστες που τα βάζουν με μειονότητες», συγκρίνουν τους πρόσφυγες με τους Ρομά και μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα, καλά θα κάνουν να ενημερωθούν. Να μάθουν πως στην συγκεκριμένη περίπτωση οι Ρομά είναι εκείνοι που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Καταπατούν τους νόμους και την αξιοπρέπεια των υπόλοιπων ανθρώπων που ζουν δίπλα τους. Το κράτος θα πρέπει επιτέλους, μετά από τόσες δεκαετίας ασυδοσίας, να βρει τρόπο να τους «μαζέψει». Πρέπει η αστυνομία να μπορεί να κάνει τη δουλειά της. Γιατί δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ακροδεξιά ανεβαίνει επικίνδυνα σε αυτές τις περιοχές. Η βία φέρνει βία και οι κάτοικοι των περιοχών αυτών έχουν πλέον αγανακτήσει. Έχουν φτάσει στα όρια τους κι αν δεν μπει επιτέλους μία τάξη, τότε ο μικρός Μάριος δε θα είναι το τελευταίο θύμα. Οι Ρομά επιβάλλεται να ενταχθούν πλέον στους νόμους τους κοινωνίας, ακόμα κι αν αυτό πρέπει να γίνει με το «ζόρι». Δεν είναι δυνατόν το 2017 να επιτρέπεται στους γονείς να μην στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, ή να τα παίρνουν από εκεί προτού ακόμα τελειώσουν το δημοτικό. Δεν γίνεται να τους επιτρέπεται να οδηγούν χωρίς δίπλωμα, να κλέβουν, να τραμπουκίζουν, να διακινούν ελεύθερα το μαύρο χρήμα με την πρόφαση πως «αυτά είναι μέσα στην κουλτούρα τους».
Ήρθε επιτέλους η ώρα το κράτος να δείξει πως υπάρχει και μεριμνεί για όλους τους πολίτες. Στους Ρομά πρέπει να επιτρέπεται να ζήσουν αρμονικά διατηρώντας τα ήθη και τα έθιμα τους, αλλά θα πρέπει παράλληλα να εντάσσονται στα πλαίσια των νόμων που όλοι οι πολίτες αυτού τους κράτους πρέπει να ακολουθούν. Γιατί η υπομονή έχει εξαντληθεί.
Πηγή: http://www.koolnews.gr/stories/otan-symviona-me-toys-roma
Blogger Comment
Facebook Comment